حجت ‌الاسلام قرائتی، مفسر قرآن کریم گفت: برخی روایات ضد کلام قرآن و حتی ضد فقه اسلامی را بارها و بارها همه در منابر مطرح کرده‌ایم بدون آنکه در قرآن تفکر کنیم و به این دلیل است که می‌‌گوییم منابر ما قرآنی نیست.

ما قرآن را جدی نگرفته‌ایم و به آیات آن تامل کافی نداشته‌ایم در حالی که پیامبر اسلام می‌گوید اگر می‌خواهید سخنرانی کنید، محور سخنرانی شما، قرآن باشد.

وی با بیان اینکه رویای صادقه یک هفتادم وحی است، بیان کرد: قرآن 100 درصد وحی است اما نمی‌دانم چگونه است که نسبت به آن بی‌تفاوت هستیم.

حجت‌الاسلام قرائتی تاکید کرد: حوزه‌های ما نیز باید بیشتر با قرآن مأنوس و قرآنی‌تر شود و طلاب و روحانیون ما باید با قرآن نفس بکشند.

وی خاطرنشان کرد: آیات اخلاقی باید برای طلبه‌‌ها گفته شود و این در حالی است که ما قرآن را کنار گذاشته‌‌ایم و معاونت تهذیب در حوزه‌ ها ایجاد کرده ‌ایم.

حوزه‌ها امروز مردم را اغنا نمی‌کنند

این مفسر بزرگ قرآن کشور تصریح کرد: میوه حوزه‌های علمیه ما به درد جامعه امروز نمی‌خورد زیرا طرح برخی مسائل در حوزه‌ها، نه تنها طلبه ‌ها را از حوزه فراری داده، بلکه مردم را نیز اغنا نمی‌کند.

وی تصریح کرد: در حوزه‌ها از کار از «ضربا» شروع شده و در حالی که قرآن سراسر رحمت است چرا از «رحم» کار آغاز نشده و مانده‌ایم که اصلا چه کسی «ضرب» را وارد حوزه‌ها کرد.

قرائتی خطاب به روحانیون، مبلیغین و مبلغات استان یزد تاکید کرد: تصمیم بگیرید و برای تصمیم خود تفسیر قرآن را ببینید زیرا قرآن حرف به حرف و کلمه به کلمه‌اش نکته دارد.

وی ادامه داد: برخی از آیات قرآن را ما درک نکرده‌ایم اما ژاپنی‌ها آن را درک کرده‌اند و قرآن کدهای علمی داده که دیگر کشورها به این کدها دسترسی پیدا کرده‌اند.

قرائتی با بیان اینکه حرف‌هایی زده‌ایم که در واقع سیلی به قرآن بوده است، تصریح کرد: قرآن می‌گوید حجت خدا بر روی زمین جای شبهه ندارد و این در حالی است که ما همه روایت حلالیت خواستن پیامبر از مردم را نقل می‌کنیم و گفته شده که شخصی به پیامبر(ص) گفته که با عصایت به من اصابت کرده و پیامبر از او خواسته که قصاص کند.

وی خاطرنشان کرد: وقتی که این روایت را مورد نقد قرار دادم، یکی از علما بیان کرد: این روایت فقط ضد قرآن نیست بلکه ضد فقه نیز هست زیرا در فقه، قصاص برای کار عمدی است.

برخی موارد مطرح شده در منبرها با قرآن منافات دارد

قرائتی تصریح کرد: به همین دلایل است که می ‌گوییم منابر ما قرآنی نیست زیرا بسیاری از مواردی که مطرح می‌شود، برخلاف قرآن است و دلیل آن نیز بی‌توجهی به قرآن، آیات و کلمات آن است.

وی با بیان اینکه قرآن برای همه سئوال‌ها جواب دارد، اظهار داشت: متاسفانه ما منبری‌ها نه طعمی از قرآن چشیدیم و نه چشاندیم در حالی که قرآن شفا و نور است.

قرائتی با بیان اینکه در قرآن نقل شده که قریش در زمستان و تابستان به خاطر گرما و سرما مهاجرت کرده است، ما به خاطر گرما سه ماه حوزه و دانشگاه‌ها را تعطیل می‌کنیم در حالی که می‌توانیم برای تحصیل به مناطق خوش آب و هوا برویم.

وی تصریح کرد: مردم برای شکم خود هجرت می‌کنند حال چگونه است که طلبه برای دانش و دین خود راه نمی‌افتد و هجرت نمی‌کند بلکه ساده‌ترین راه را که تعطیلی در ایام تابستان است، بر می‌گزیند.

قرآن برای مدیریت جهادی آیه و راهنما دارد

این معلم درس اخلاق با بیان اینکه قرآن حتی برای مدیریت جهادی نیز آیه و راهنما دارد، بیان کرد: آیه مربوط به ذوالقرنین 30 نکته مدیریتی دارد.

وی همچنین با بیان اینکه بسیاری از موارد را در نظام جمهوری اسلامی ایران به نام اشخاص تمام کرده‌اند در حالی که تمام این موارد 1400 سال پیش در قرآن گفته شده است، گفت: به عنوان مثال هاشمی رفسنجانی را سردار سازندگی خواندند، خاتمی را خالق گفت‌وگوی تمدن‌ها دانستند و احمدی‌نژاد را مجری عدالت دانستند در حالی که قرآن قرن‌ها پیش برای همه اینها الگو معرفی کرده بود.

قرائتی بیان کرد: موردی که این سال‌ها این روسای جمهور مطرح کرده‌اند، 1400 سال پیش قرآن حتی برای حیوانات گفته و بر رعایت عدالت بین حیوانات نیز تاکید کرده است.

وی ادامه داد: قرآن حتی در مورد جمعیت نیز آیه دارد و معلوم می شود که جمعیت زیاد منتی بر انسان است که در قرآن نیز به آن اشاره شده و عدد کم ناله دارد و عدد بسیار پز دارد.

قرائتی تصریح کرد: با متون قرآن کریم نباید به دنبال تنظیم خانواده برویم و حتی اگر به متن قرآن مراجعه کنیم، بسیاری از کنگره‌ها و... نیز نیاز به برگزاری ندارد.

وی تاکید کرد: قرآن می‌گوید من نورم و روحانی بی قرآن، روحانی بی‌نور است و شخص بی‌نور نمی‌تواند انسان‌ها را از ظلمت خارج کند، ما باید در همه امور به قرآن تاسی کنیم زیرا قرآن برای همه امور زندگی درس و بحث دارد و در چنین شرایطی است که مشکلات جامعه حل می‌شود.

در سحرگاه سی ‏و یکم خردادماه سال 60، ایرج رستمی فرمانده منطقه دهلاویه به شهادت رسید و شهید دکتر چمران که به شدت از این حادثه افسرده و ناراحت بود، به طرف سوسنگرد به راه افتاد و در بین راه، مرحوم آیت‏الله اشراقی و شهید تیمسار فلاحی را ملاقات کرد. برای آخرین‏ بار یکدیگر را بوسیدند و باز هم به حرکت ادامه داد تا به قربانگاه رسید. همه رزمندگان را در کانالی پشت دهلاویه جمع کرد، شهادت فرمانده‏شان، ایرج رستمی را به آنها تبریک و تسلیت گفت و با صدایی محزون و گرفته از غم فقدان رستمی، ولی نگاهی عمیق و پرنور و چهره‌ه‏ای نورانی و دلی مالامال از عشق به شهادت و شوق دیدار پروردگار‌ گفت: «خدا رستمی را دوست داشت و برد و اگر ما را هم دوست داشته باشد، می‌‏برد».

سخنش تمام شد، با همه رزمندگان خداحافظی و دیده‌‏بوسی کرد، به همه سنگرها سرکشی نمود و در خط مقدم، در نزدیک‏ترین نقطه به دشمن، پشت خاکریزی ایستاد و به رزمندگان تأکید کرد ‌از این نقطه که او هست، دیگر کسی جلوتر نرود، چون دشمن به خوبی با چشم غیرمسلح دیده می‏شد و مطمئناً دشمن هم آنها را دیده بود. آتش خمپاره که از اولین ساعات بامداد آغاز شده بود و علاوه بر رستمی، قربانی‌‏های دیگری نیز گرفته بود، باریدن گرفت و دکتر چمران دستور داد رزمندگان به سرعت از کنارش دور شوند و از هم فاصله بگیرند.

یارانش از او فاصله گرفتند و هر یک در گودالی مات و مبهوت در انتظار حادثه‌‏ای جانکاه بودند که خمپاره‌‏ها در اطراف او به زمین خورد و با اصابت یکی از خمپاره‏‌های صدامیان، یکی از نمونه‌‏های کامل انسانی که مایه‌ مباهات خداوند است، یکی از شاگردان متواضع علی(ع) و حسین(ع)، یکی از عارفان سالک راه حق و حقیقت و یکی از ارزشمندترین انسان‌‏های علی‏ گونه و یکی از یاران با وفای امام‏خمینی(ره) از دیار ما رخت بربست و به ملکوت اعلی پیوست.

زیباترین یادگاری در آخرین لحظات

نیایش‌های عارفانه شهید چمران دل هر خداترسی را به لرزه‌‌‌ وا‌می‌دارد تا بداند عشق نه این بازیهای خیابانی است و نه افسانه‌های اساطیری، بلکه تعالی روح بشر است به معشوقی که دل دادگی مطلق ازآن اوست. مجاهدی خستگی ناپذیر که نامش هنوز زینت بخش میدان‌های جنوب لبنان و جنوب ایران است.

متن زیر مناجاتی به یادگار مانده از این عارف جاودان است که پیش از شهادتش به نگارش درآمده است.

بسم الله الرحمن الرحیم

من اعتقاد دارم که خدای بزرگ انسان را به اندازه درد و رنجی که در راه خدا تحمل کرده است پاداش می‌دهد، و ارزش هر انسانی به اندازه درد و رنجی است که در این راه تحمل کرده است، و می‌بینیم که مردان خدا بیش از هر کس در زندگی خود گرفتار بلا و رنج و درد شده اند، علی بزرگ را بنگرید که خدای درد است که گویی بند بند وجودش با درد و رنج جوش خورده است. حسین را نظاره کنید که در دریایی از درد و شکنجه فرو رفت که نظیر آن در عالم دیده نشده است، و زینب کبری را ببینید که با درد و رنج انس گرفته است.

درد دل آدمی را بیدار می‌کند، روح را صفا می‌دهد، غرور و خود‌خواهی را نابود می‌کند. نخوت و فراموشی را از بین می‌برد، انسان را متوجه وجود خود می‌کند. انسان گاهگاهی خود را فراموش می‌کند، فراموش می‌کند که بدن دارد، بدنی ضعیف و ناتوان که، در مقابل عالم و زمان کوچک و ناچیز و آسیب پذیر است، فراموش می‌کند که همیشگی نیست، و چند صباحی بیشتر نمی پاید، فراموش می‌کند که جسم مادی او نمی تواند با روح او هم پرواز شود، لذا این انسان احساس ابدیت و مطلقیت و غرور و قدرت می‌کند، سرمست پیروزی و اوج آمال و آرزوهای دور و دراز خود، بی خبر از حقیقت تلخ و واقعیتهای عینی وجود، به پیش می‌تازد و از هیچ ظلم وستم رو گردان نمی شود. اما درد آدمی را به خود می‌آورد، حقیقت وجود او را به آدمی می‌فهماند و ضعف و زوال و ذلت خود را درک می‌کند و دست از غرور کبریایی برمی‌دارد، و معنی خودخواهی و مصلحت طلبی و غرور را می‌فهمد و آن را توجه نمی کند.

خدایا تو را شکر می‌کنم که با فقر آشنایم کردی تا رنج گرسنگان را بفهمم و فشار درونی نیازمندان را درک کنم. خدایا هدایتم کن زیرا می‌دانم که گمراهی چه بلای خطرناکی است. خدایا هدایتم کن که ظلم نکنم زیرا می‌دانم ظلم چه گناه نابخشودنی است. خدایا ارشادم کن که بی انصافی نکنم زیرا کسی که انصاف ندارد، شرف ندارد.

خدایا راهنمایم باش تا حق کسی را ضایع نکنم که بی احترامی به یک انسان همانا کیفر خدای بزرگ است. خدایا مرا از بلای غرور وخودخواهی نجات ده تا حقایق وجود را ببینم و جمال زیبای تو را مشاهده کنم. خدایا پستی دنیا و ناپایداری روزگار را همیشه در نظرم جلوه گر ساز تا فریب زرق و برق عالم خاکی مرا از یاد تو دور نکند. خدایا من کوچکم، ضعیفم، ناچیزم، پر کاهی در مقابل طوفان‌ها هستم. به من دیده عبرت بین ده تا ناچیزی خود را ببینم و عظمت و جلال ترا براستی بفهمم و بدرستی تسبیح کنم.

ای حیات با تو وداع می‌کنم با همه زیبایی‌هایت، با همه مظاهر جلال و جبروت، با همه کوه‌ها و آسمان‌ها و دریاها و صحراها، با همه وجود وداع می‌کنم. با قلبی سوزان و غم آلود به سوی خدای خود می‌روم و از همه چیز چشم می‌پوشم. ای پاهای من، می‌دانم شما چابکید، می‌دانم که در همه مسابقه‌ها گوی سبقت از رقیبان ربوده اید، می‌دانم فداکارید، می‌دانم که به فرمان من مشتاقانه به سوی شهادت صاعقه وار به حرکت در می‌آیید، اما من آرزویی بزرگتر دارم، من می‌خواهم که شما به بلندی طبع بلندم، به حرکت در آیید، به قدرت اراده آهنینم محکم باشید، به سرعت تصمیمات و طرح‌هایم سریع باشید. این پیکر کوچک ولی سنگین از آرزوها و نقشه‌ها وامیدها و مسئولیت‌ها را به سرعت مطلوب به هر نقطه دلخواه برسانید.

ای پاهای من در این لحظات آخر عمر آبروی مرا حفظ کنید

‌شما سال‌های دراز به من خدمت کرده اید، از شما می‌خواهم که در این آخرین لحظه نیز وظیفه ی خود را به بهترین وجه ادا کنید. ای پاهای من سریع و توانا باشید، ای دست‌های من قوی و دقیق باشید، ای چشمان من تیزبین و هشیار باشید، ای قلب من، این لحظات آخرین را تحمل کن، ای نفس، مرا ضعیف وذلیل مگذار، چند لحظه بیشتر با قدرت و اراده صبور و توانا باش. به شما قول می‌دهم که چند لحظه دیگر همه شما در استراحتی عمیق و ابدی آرامش خود را برای همیشه بیابید و تلافی این عمر خسته کننده و این لحظات سخت و سنگین را دریافت کنید. چند لحظه دیگر به آرامش خواهید رسید؛ آرامشی ابدی. دیگر شما را زحمت نخواهم داد. دیگر شب و روز استثمارتان نخواهم کرد. دیگر فشار عالم و شکنجه روزگار را بر شما تحمیل نخواهم کرد. دیگر به شما بی خوابی نخواهم داد و شما دیگر از خستگی فریاد نخواهید کرد. از درد و شکنجه ضجه نخواهید زد. از گرسنگی و گرما و سرما شکوه نخواهید کرد. و برای همیشه در بستر نرم خاک، آرام و آسوده خواهید بود. اما این لحظات حساس، لحظات وداع با زندگی و عالم، لحظات لقای پروردگار، لحظات رقص من در برابر مرگ باید زیبا باشد.

خدایا! وجودم اشک شده، همه وجودم از اشک می‌جوشد، می‌لرزد، می‌سوزد و خاکستر می‌شود. اشک شده ام و دیگر هیچ، به من اجازه بده تا در جوارت قربانی شوم و بر خاک ریخته شوم و از وجود اشکم غنچه ای بشکفد که نسیم عشق و عرفان و فداکاری از آن سرچشمه بگیرد.

خدایا تو را شکر می‌کنم که باب شهادت را به روی بندگان خالصت گشوده ای تا هنگامی که همه راه‌ها بسته است و هیچ راهی جز ذلت و خفت و نکبت باقی نمانده است، می‌توان دست به این باب شهادت زد و پیروزمند و پر افتخار به وصل خدایی رسید. 

 

تعزیت ( به صبر و فراموشی واداشتن) صاحبان مصیبت از مستحبات تاکید شده است و همچنین سبک کردن غم آنها به ذکر آنچه مناسبت با این حال داشته و تقلیل اندوه می نماید، مانند ذکر مصیبت دنیا و گرفتاری های آن به سرعت گذرا بودن آن، و این که همه انسانها فانی می شوند و اجل ها نزدیک است و مانند نقل روایاتی که در مورد اجری را که خداوند برای مصیبت دیده مهیا فرموده است به خصوص برای کسی که فرزند از دست داده است... و تعزیت (به صبر واداشتن) بعد از دفن و قبل از آن جایز است گرچه افضل آن است که بعد از دفن باشد و دارای اجر عظیم است به خصوص تعزیت به مادر فرزند از دست داده و فرزند صغیر پدر از دست داده و اگر کسی مصیبت دیده ای را به صبر وادارد، اجرش مانند اجر مصیبت دیده است، بدون آن که از اجر مصیبت دیده کم شود. صرف حضور برای تعزیت نزد صاحب مصیبت به طوری که صاحب عزا او را ببیند در تسلیت گفتن کفایت می کند، زیرا همین حضور خاطر او را تسلی داده و آتش غم او را تسکین می دهد. مساله: بعد از دفن مستحب است صاحبان عزا را سر سلامتی دهند؛ ولی اگر مدتی گذشته است که به واسطه سر سلامتی دادن مصیبت یادشان می آید، ترک آن بهتر است، و نیز مستحب است تا سه روز برای اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است. منبع:احکام عمومی،ج3،ص353 www.afkarnews.ir

امام راحل در دوران حیات خود در جهان معاصر باسیره خود جامعه‌ای را متحول کرد و انسان هایی را تربیت نمود که جهان هنوز از اراده و عزم آنان و امام آنان در شگفت است. عزم اراده‌ای که هنوز فرزندانش در سراسر گیتی را بر آن می‌دارد که در مقابل طاغوت های زمان قد بر افراشته و مردانه بایستند. بی‌شک یکی از راه های شناخت مردان بزرگ شناخت سیره و رفتار آنان است که می‌توان از نزدیکانشان کسب کرد.
 
 پای صحبت‌های «سید رحیم میریان» یکی از نزدیکان و محافظان حلقه اول امام می‌نشینیم تا از سیره حضرت امام خمینی (ره) در مقوله ساده زیستی، خرمنی بچنیم و راهی برای ادامه مسیرمان باشد.
 
هشت سال در محضر امام

گروه های مجاهدین خلق و فرقان ازجمله گروه های منحرف و التقاطی بودند که همان سال های اول انقلاب اسلامی هویت واقعی خود را برملا کردند؛ افکار و اندیشه انحرافی آنان با تعالیم و اندیشه‌های حضرت امام(ره) که برگفته از اسلام ناب محمدی(ص) بود، در تضادی جدی قرار گرفت.
 
این ها خود را مجتهد و گاهی بالاتر از فق ها می‌دانستند و چون از دامن روحانیت اصیل دور افتادند از پیش خود حکم اعدام و ترور افرادی را صادر می کردند که تربیت یافته مکتب ائمه اطهار(ع) و تبیین کننده اندیشه های والای حضرت امام بودند و بدین شکل کشور را به ناامنی کشاندند.
 
پس از شهادت رئیس جمهور وقت و انفجار حزب جمهوری مرحوم حاج احمد آقا احساس خطر می کند به همین علت مخفیانه از چند ائمه جمعه بویژه امام جمعه وقت اصفهان آیت الله طاهری خواسته بودند که 25 نیروی قابل اعتماد برای حفاظت دور امام که در واقعه همان حلقه اول محسوب می شود معرفی نمایند و آیت الله طاهری هم چون مسئله حفظ جان امام مطرح بود، اعلام می کند «نیرو برای حفاظت از حضرت امام فراوانند اما بنده تنها 5 نفر را می‌شناسم که می‌توانند این مسئولیت خطیر را عهده دار شده و بنده آنان را تضمین می کنم.» و حاج احمد آقا نیز آن را می پذیرند.
 
از کردستان به جماران!

تازه من از کردستان و درگیری با کومله برگشته و در حال گذراندن دوره عقیدتی در سپاه اصفهان بودم که از دفتر آیت الله طاهری زنگ زدند و اعلام کردند، سریع به دفتر امام جمعه بیائید اما من با بیان اینکه در حال گذراندن دوره هستم و باید فرمانده سپاه اصفهان به مسئولین مربوط دستور دهند تا مرا از دوره معاف کرده و اجازه دهند بتوانم خدمت ایشان برسم، وضعیتم را توصیف کردم.
 
بالاخره با هماهنگی که صورت گرفت من از دوره معاف و راهی بیت آیت الله طاهری شدم ـ آشنایی و صمیمیت بنده و ایشان به قبل از انقلاب باز می گردد ـ لذا وقتی خدمتشان رسیدم، گفتم امری دارید، ایشان گفتند: می توانی جماران بروی؟ گفتم: از خدا می‌خواهم بروم. حالا بروم چه کار؟
 
گفتند: برو حفاظت از امام گفتم: چشم هرچه شما بگوئید؛ فقط کی حرکت کنم؟ گفتند: همین امشب من یک نامه می نویسم شما و چهار محافظ خودم بروید جماران نامه را بدهید خدمت حاج احمد آقا هرچه ایشان تصمیم گرفتند همان را انجام دهید.»‌
 
حفاظت مخفی

ما نامه را گرفتیم از اصفهان حرکت کردیم به سمت تهران صبح تا رسیدیم نامه را بردیم خدمت حاج احمد آقا ایشان نامه را مطالعه کرد و گفتند با کسی در مورد آمدنتان چیزی را مطرح نکنید و فعلاً در دفتر باشید چند روزی که گذشت دو نفر از مشهد 5 نفر از تبریز و 5 نفر هم از قم به ما ملحق شدند که مجموعاً 17 نفر شدیم آن روز حاج احمد آقا یک جلسه ای گرفتند و وظیفه ما را تشریح کردند و قرار شد ما مخفیانه حلقه اول دور امام باشیم و مسئولیت گروه برعهده من گذاشته شد. این حفاظت به حدی پنهانی صورت می گرفت که حتی با وجود اینکه مسئولیت حفاظت کامل بیت را سپاه برعهده داشت از آن بی خبر ماند.
 
هشت ماهی این وضعیت جریان داشت و این برای سپاه مقداری سنگین شد چون 17 نفر بدون اطلاع قبلی آمده و اجازه دارند هم جا رفت آمد کنند. همچنین به عنوان حلقه اول محسوب شده و دور امام هستند به همین خاطر مقداری سنگ اندازی شد اما چون مستقیماً زیر نظر حاج اقا بود، نمی توانستند کاری بکنند.
 
ورود به بیت امام

بعد از مدتی با آرام شدن وضعیت کشور و دستگیری منافقین و برقراری امنیت در شهرها، حاج احمد آقا یک جلسه‌ای گذاشتند و اعلام کرد با توجه به برقرای امنیت هرکس دوست دارد به شهرستان خودش برگردد مانعی نیست و هرکس هم مایل است به عنوان محافظ خودم بماند هم مانعی ندارد.
 
سپس رو کرد به من وگفت: «شمابه عنوان مسئول باشید و کارهای امام و بیت ایشان را انجام دهید از آن به بعد سروکار ما با دفتر، بیت امام و منزل حاج احمد آقا بود. از طرفی هم مسئول خرید و دفتر مالی امام و حاج احمد آقا بر عهده داشتم و هزینه های صورت گرفته توسط آقای صانعی به حضرت امام داده می شد و هزینه های هر دو منزل بزرگوار در یک دفتر مجزا ثبت و به ‌صورت دقیق کنترل می‌شد و در این مدت هشت سال توفیق داشتم یکی از نزدیکترین افراد به امام عزیز باشم.
 
خدمت به مردم در کاخ نمی‌شود

امام در اندیشه شان معتقد بودند خدمت به مردم در کاخ میسر نمی‌شود و در همین خانه های کوچک و به دور از تکلف امکان پذیر است یعنی عزت در همین خانه های کوچک مقدور است نه در کاخ هایی که انسان خبر از بیرون ندارد.
 
امام بعد از 15 سال تبعید و دوری از وطن با ورودش به میهن اسلامی حکومت 2500ساله شاهنشاهی را واژگون کرد و حکومت اسلامی را پیاده نمود. حال مملکت در دست ایشان قرار گرفته اما امام به قم می‌رود و در یک منزل استیجاری که برای بازدیدها درنظر گرفته بودند، همان برنامه طلبگی را ادامه می‌دهد و از قم انقلاب را رهبری می‌کند اما ایشان را به دلیل مشکلات قلبی به تهران انتقال دادند و امام تصمیم دارند بعد از بهبودی به قم برگردند ولی شرایط فراهم نشد و امام باید به توصیه پزشکان ساکن تهران شود.
 
لذا امام را می برند در یک ساختمان سه طبقه در خیابان دربند این ساختمان مقداری شیک و ازدیدگاه امام طاغوتی است به همین خاطر بیشتر از 50 روز آنجا نمی ماند.
 
ببینید امام به عنوان رهبر انقلاب می تواند در بهترین شرایط رفاهی زندگی کند، اما حاضر نیست این گونه زندگی کند؛  امام خودش را خادم مردم می دانست به همین خاطر حاضر نبود که بین او و مردم فاصله ای باشد.
 
مردمی بودن امام

حضرت امام بعد از 50 روز زندگی در دربند به آقای محلاتی می‌فرمایند «اگر بنا باشد که من در تهران باشم باید در جایی زندگی کنم که مردمی و محلی باشد من نیامده ام که از مردم جدا باشم، آمده ام تا در بین مردم زندگی کنم.» با این فرمایش، نزدیکان امام به دنبال این رفتند تا خانه ای بیابند که مناسب امام و حال مزاجی ایشان باشد.
 
به همین علت هر روز مرحوم حاج احمدآقا، مرحوم جمارانی، موسوی خوئینی ها و شجونی دنبال منزل برای امام می‌رفتند تا اینکه یک روز برای استراحت می‌آیند در جماران منزل آقای جمارانی تا استراحت کنند -آقای جمارانی از قدیم الایام آبا و اجدادش در این منطقه زندگی می‌کردند ـ و دوباره دنبال منزل برای امام بروند وقتی اوضاع جماران را می بینند به آقای جمارانی پیشنهاد می کنند اگر امکان دارد اینجا را به امام پیشنهاد کنیم.
 
منزل 70 یا 90 متر بیشتر نبود و این هم مربوط به خواهر آقای جمارانی، جایی که به عنوان دفتر امام استفاده می شد مربوط به برادر و حیاط پشت منزل هم مربوط به خود آقای جمارانی و یکی از برادرانش بود، حسینیه هم به صورت آجری و هنوز گچ و خاک نشده، چسبیده به منزل قرار داشت.
 
 امام و احترام به همسر

وقتی منزل را با این وضعیت خدمت امام توضیح می دهند ایشان به خانمشان می گوید: «شما بروید ببینید اگر پسندید من می روم.» اینجا دو مطلب در کلام امام است اول اینکه احترامی که امام به خانمش می‌گذارد دوم در واقع زن می خواهد آنجا زندگی کند و بیشترین اوقات زن در خانه است.
 
دلم برای همسر امام می‌سوزد

همسر امام به همراه بی بی شهربانو که خادمه ایشان بود به دیدن خانه آمده و خانه را پسند می‌کند وقتی که می خواهند بروند با منزل آقای جمارانی که در آن ساکن است مواجهه می شوند و از جهت اینکه مقداری بزرگ‌تر و با صفاتر بوده می بینند که بی بی شهربانو شروع به گریه می کند می گویند: «ننه شهربانو چرا گریه می کنی؟» می گوید دلم به حال همسر امام می سوزد. گفتند چرا؟ برای اینکه امام و خانمش 15سال تبعید بوده اند حالا که آمده اند و در اوج قدرت هستند باید در خانه ای ساکن شوند که با پله آهنی وارد اتاقش شود.
 
امام و پرهیز از تجملات

امام وقتی به منطقه جماران آمدند حسینیه هنوز گچ و خاک نشده بود از امام اجازه خواستند که درستش کنند اما امام تنها اجاز دادند که گچ و خاک شده و دیگر سفید نکنند اما بعد از مدتی سر خود آمدند که سفید کنند امام متوجه شده با ناراحتی فرمودند: «بگذارید من بمیرم بعد از مرگ من هرکاری خواستید بکنید.» امام در مدت حیاتشان از هر گونه تجمل گرایی پرهیز می کردند.
 
گریه رئیس جمهور اروپایی بر ساده‌زیستی امام

رئیس جمهور یکی از کشور های اروپایی آمد و از منزل امام دیدن کرد وسط حسینیه ایستاد و نگاهی به در دیوار و شروع به آه کشیدن کرد گفت: امامی که انقلابی به این بزرگی انجام داد در چنین حسینیه‌ای سخنرانی می‌کرده!
 
بعد با هم آمدیم پشت در منزل امام تا نگاهش به اتاق امام افتاد شروع به اشک ریختن کرد به مترجمش گفتم سوال کن چه اتفاقی افتاد این طوری گریه می کنید؟ مترجم گفت: می گوید من پنج سال است رئیس جمهورم و در بهترین کاخ ها زندگی می کنم.زمانی هم که امام زنده بودند هنوز وارد عالم سیاست نشده بودم اما مختصری از زندگی امام را در کشورم مطالعه می کردم بعد از فوت امام وارد سیاست شده و بعد از آن به عنوان رئیس جمهور انتخاب شدم. در طول این مدت از خدا می خواستم که توفیق پیدا کرده و از نزدیک ببینم این روحانی با دست خالی توانست دنیا را مبهوت خود کند چه کاری انجام می‌داده است.
 
حالا با تماشای وضع زندگی ساده ایشان فهمیدم که حرکت ایشان برای کسب قدرت و رسیدن به ریاست نبوده بلکه تنها رضای خدا و پیروزی اسلام و نجات مسلمانان و مستضعفان را دنبال نموده است.
 
بعد ادامه داد اگر می خواهیم در زندگی مان موفق شویم باید همین راه را دنبال کنیم اما این زندگی از تحمل ما خارج است.
 
 امام و هزینه کم زندگی

من سال‌های سال مسئول تنظیم دخل و خرج خانه امام بودم؛ ایشان سقفی برای هزینه تعیین نموده بودند 20هزار تومان بود؛ امامی که منزلش محل رفت و آمد افراد وشخصیت های داخلی و خارجی بود تصور کنید اگر ما بخواهیم به هرکدام از مهمانان فقط یک چای و میوه ساده بدهیم این مبلغ کفاف آن هزینه‌ها را نخواهد داد از طرفی هم اجازه نداشتیم بیشتر از این سقف هزینه کنیم.
 
امام و پرهیز از اسراف

امام یک خادمی داشت به نام سید مرتضی که اصالتاً افغانی بود از قبل انقلاب در ایران و نجف با امام بود بعد از پیروزی انقلاب نیز در کسوت خادم به امام و اهل خانه خدمت می‌کرد. این بنده‌ خدا یک روز رفت یک کیلو سبزی خوردن برای منزل امام گرفت. وقتی برگشت، برنامه قدم زدن امام بود، ایشان می‌گویند سید مرتضی چقدر سبزی گرفته‌ای؟ می گوید آقا یک کیلو! امام می فرمایند: سید مرتضی مگه نمی دانی ما دوسه نفر بیشتر نیستیم مگه چقدر سبزی می خواهیم بخوریم برای ما نیم کیلو بس است شما الان گرفتی بروید نصفش را به دفتر بدهید تا مصرف نمایند بعد از این هم برای ما نیم کیلو سبزی به اندازه مصرفمان بگیر.

امیرمؤمنان(ع) می‌فرماید: بهترین شفاعت آن است که میان دو نفر در ازدواج میانجیگری کنی تا خدا آن دو را گرد هم آورد.

 شایسته است مسلمانان در انجام کار خیر و برآوردن حاجت دیگران، وساطت کرده و مشکلات آنها را حل کنند چراکه رسول خدا(ص) می‌فرمایند: بهترین مردم کسی است که به مردم سود برساند، آنها را کمک کند و در امر خیر آنها را یاری رساند. از این رو مطلبی را تحت عنوان «میانجیگری در کار خیر» را از کتاب «مفاتیح‌الحیات» اثر گرانسنگ آیت‌الله جوادی آملی انتخاب کردیم که در ادامه می‌خوانید:

حضرت رسول(ص) در حدیثی می‌فرمایند: کسی که حاجتی را از برادر مؤمن خود برآورد مانند کسی است که در همه دوران زندگی خود به خدا خدمت کرده است.

از امام صادق(ع) روایت شده است: کسی که اندوهی را از مؤمنی بزداید خدا اندوهش را بزداید و هر که عیب مؤمنی را بپوشاند خدا عیبش را بپوشاند و مادامی که در حال کمک کردن به دیگران است خدا به او کمک می‌کند.

وساطت پیامبر اکرم(ص)

امام صادق(ع) می‌فرماید: روزی رسول اکرم(ص) همراه با امیرالمؤمنین علی(ع) برای خرید پیراهن به بازار رفتند در راه کنیزی را دیدند که می‌گریست، علت را پرسیدند. کنیز گفت: ای رسول خدا1 سرپرست من چهار درهم برای خرید به من داده بود که گم شد از این رو جرأت بازگشت به خانه را ندارم.

آن حضرت چهار درهم به او داد و فرمود: به خانه باز گرد،‌ هنگام بازگشت باز هم همان کنیز را مشاهده کردند.

پیامبر (ص) فرمود: چرا به خانه خود نرفتی؟ کنیز گفت: چون دیر کردم می‌ترسم اهل خانه مرا بزنند، فرمود: پیشاپیش من حرکت کن و راه خانه‌ات را به من نشان بده. حضرت رسول(ص) آمد تا بر در خانه ایستاد و فرمود: سلام بر شما ای اهل خانه! این کنیز دیر کرده است او را نیازارید، اهل خانه گفتند: او به برکت آمدن شما آزاد است.

واسطه‌گری برای ازدواج

امیرمؤمنان(ع) می‌فرماید: بهترین شفاعت آن است که میان دو نفر در ازدواج میانجیگری کنی تا خدا آن دو را گرد هم آورد.

پاداش وساطت در ازدواج

1-بهره‌مندی از لطف خدا در روز قیامت: امام صادق(ع) فرموده‌اند: هر کس زمینه ازدواج مجردی را فراهم کند از کسانی است که خدا در روز قیامت به او نگاه لطف آمیز می‌کند.

2-ازدواج با همسران بهشتی: رسول خدا(ص) می‌فرماید: هر کس در ازدواج حلالی بین دو نفر اقدام کند تا اینکه خدا آن دو را گرد هم آورد، خداوند در برابر هر قدمی که وی در این راه برداشته و هر سخن ثوابی که گفته ثواب یک سال عبادت را به او می‌دهد.

3-بهره‌مندی از سایه عرش خدا: حضرت موسی بن جعفر(ع) می‌فرمایند: سه گروه روزی که هیچ سایه‌ای جز سایه خدا نیست زیر سایه عرش الهی قرار می‌گیرند: کسی که زمینه ازدواج برادر مسلمان خود را فراهم آورد یا به او خدمت کند یا راز او را بپوشاند.