چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شُدم

فارغ از خود شدم و کوسِ «اناالحق» بزدم

همچو منصور خریدار سر دار شُدم

غم دلدار، فکنده است به جانم شرری‌

که به جان آمدم و، شُهره‌ی‌ بازار شُدم

دَر میخانه گُشایید به رویم، شب و روز

که من از مسجد و از مدرسه بیزار شُدم

جامه‌ی‌ زُهد و ریا کَندم و، بر تن کردم

خرقه‌ی‌ پیر خراباتی‌ و، هُشیار شُدم

واعظ شهر، که از پند خود آزارم داد

از دم رِند می‌آلوده، مَددکار شُدم

بگذارید که از بُتکده یادی‌ بکُنم

من که با دست بت میکده بیدار شُدم.

قبل از شروع مصاحبه آرامش‌ خود را حفظ کنید

اولین موضوع مهم قبل از ورود به اتاق مصاحبه و در خلال آن، این است که آرامش و خونسردی‌تان را حفظ کنید. هنگامی که در اتاق انتظار نشسته‌اید و منتظر مصاحبه‌کننده (یا مصاحبه‌کنندگان) هستید، نفس‌های عمیق بکشید و به خودتان مسلط باشید.

در سکوت این جملات را تکرار کنید:

• همه چیز خوب است، خوشحالم که اینجا هستم و می‌خواهم از این مصاحبه موفق بیرون بیایم؛
• زندگی یعنی یاد گرفتن چیزهای جدید؛ قرار است امروز فرصت دیگری برای یادگیری داشته باشم؛
• من برای استخدام در این شرکت مناسب هستم. هیچ‌کس اینجا به من کمک نخواهد کرد؛ خودم هستم و باید با صدای خودم صحبت کنم و در کالبد خودم بمانم.

ورود به اتاق مصاحبه

هنگامی که وارد اتاق مصاحبه می‌شوید، نگاهی به اطراف بیندازید و موقعیت خود را بررسی کنید. هنگامی که مصاحبه‌کننده از شما سؤال می‌پرسد، قبل از صحبت کردن ابتدا یک لحظه فکر کنید و سپس به پرسش او پاسخ بدهید.

در هنگام مصاحبه آرامش خود را حفظ کنید و با همه‌ی حواس‌تان در مصاحبه حضور داشته باشید. اشتباه اغلب افراد این است که در این زمان به ندای ذهن‌شان اجازه می‌دهند بر آنها غلبه کند. اگر این کار را انجام دهید، مغز‌تان دقیقا وسط مصاحبه از شما انتقاد می‌کند و در ذهن‌تان اشتباهاتی را که مرتکب می‌شوید مرور می‌کنید و به این ترتیب تمرکزتان را از دست خواهید داد.

بهترین راه برای خاموش کردن ندای انتقادگر درون این است که به‌دقت به مکالمه‌ی خود با مصاحبه‌کننده توجه کنید. توجه کامل به مکالمه به شما کمک می‌کند قبل از صحبت کردن به حرف‌هایتان و پاسخی که به پرسش‌ها می‌دهید فکر کنید.

نکته مهم دیگر این است که در مصاحبه هرگز نباید پرحرفی کنید.

7 موردی که هرگز نباید در مصاحبه شغلی بگویید

در اینجا مواردی را بررسی می‌کنیم که هرگز نباید در مصاحبه‌ی شغلی بگویید. این جملات و پرسش‌ها اثرات منفی به دنبال دارند و ممکن است کارفرما از استخدام شما صرف‌نظر کند.

1. در شرکت (یا کسب‌وکار) شما چه کاری انجام می‌شود؟

هرگز از مصاحبه‌کننده این سؤال را نپرسید! اگر نمی‌دانید کار شرکت (یا هر کسب‌وکار دیگری که متقاضی آن هستید) چیست یا اینکه برای چه کاری مصاحبه می‌کنید، چرا آنجا هستید؟ باید قبل از مصاحبه وب‌سایت رسمی شرکت را (در صورت وجود) مطالعه کنید. حتی قبل از درخواست دادن برای کار باید از چندوچون کار شرکت مطلع شوید.

2. کارفرمای سابق من آدم مزخرفی بود

اگر شغل سابق‌تان را تحت شرایط سخت رها کرده‌اید، شاید فراموش کردن ضربه‌ای که از کارفرمایتان خورده‌اید بسیار دشوار باشد و شاید دل‌تان بخواهد این موضوع را به زبان بیاورید، اما این کار نه‌تنها راه خوبی برای معرفی خودتان به کارفرمای جدید نیست، بلکه شخصیت شما را نیز زیر سؤال می‌برد. زیرا افرادی که خوب تربیت شده‌اند به دیگران تهمت نمی‌زنند و پشت سر آنها غیبت نمی‌کنند. ممکن است در کار سابق‌تان مظلوم واقع شده باشید؛ هیچ‌کس از این بابت که ناراحت هستید شما را سرزنش نمی‌کند، اما در شأن شما نیست که به کسی از پشت ضربه بزنید، حتی اگر آن شخص یک کارفرمای بد بوده باشد.

3. مشکلی به وجود می‌آید اگر … ؟

متقاضیان کار معمولا عادت دارند بلافاصله مکالمه‌ را به بحث در مورد نقص‌هایشان بکشانند. به همین دلیل آنها اغلب سؤالات این‌چنینی از مصاحبه‌کننده می‌پرسند:

• اگر من کار با نرم‌افزار اکسل را خوب بلد نباشم مشکلی به‌وجود می‌آید؟
• من مدرک معتبر اپراتوری ندارم، آیا ایرادی دارد؟
• من قبلا هرگز چنین کاری را انجام نداده‌ام. مشکلی هست؟

اجازه بدهید آنها با توجه به سوابق و رزومه‌ی شما بگویند چه چیزی مشکل‌ساز خواهد شد. نیاز نیست شما این کار را بکنید! اگر متقاضی این کار هستید، به‌طور قطع مهارت‌هایی دارید که برای کارفرما مهم است و خودش تصمیم خواهد گرفت که برای آن کار مناسب هستید یا خیر. اگر کاستی‌هایی که دارید مشکل‌آفرین باشد، خودشان این را به شما خواهند گفت.

4. من در فلان کار مهارت چندانی ندارم

نیازی نیست پرسش‌های خیالی برای خودتان درست کنید و از هر چیزی که در آن مهارت کافی ندارید صحبت کنید و مثلا بگویید: «من اطلاعات چندانی درباره‌ی کلان‌داده‌ها ندارم!» آنها هرچه را که دانستن آن ضروری باشد می‌پرسند. بنابراین خودتان از پیش، مهارت‌هایی را که ندارید بازگو نکنید.

5. من بسیار سخت‌کوش هستم ، من به‌سرعت یاد می‌گیرم و مواردی از این قبیل را عنوان نکنید

بسیاری از متقاضیان کار فکر می‌کنند اگر خود را سخت‌کوش جلوه بدهند یا ثابت کنند که به‌سرعت هرچه را بلد نیستند یاد می‌گیرند بهتر است، اما در واقع این‌طور نیست. این کار سطح شما را پایین می‌آورد و شما را در حالتی قرار می‌دهد که انگار دارید برای به‌دست آوردن کار التماس می‌کنید. اگر کارفرما به هر دلیلی بخواهد متقاضی دیگری را به شما ترجیح بدهد، این کار را انجام خواهد داد و به ادعای شما مبنی بر سخت‌کوش بودن‌تان توجهی نخواهد کرد. این رزومه‌ی شماست که کارفرما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر شایستگی واعتماد به‌ نفس کافی داشته باشید، کارفرما در استخدام‌تان تردید نخواهد کرد. بنابراین لازم نیست با التماس خودتان را فردی معرفی کنید که حاضر است به‌سختی کار کند.

بهترین پاسخ در برابر پرسش مصاحبه‌کننده درباره‌ی اینکه چرا کار سابق‌تان را رها کردید این است که بگویید: «دیگر زمان مناسبی بود که آن کار را رها کنم. چیزهای زیادی از آن آموختم و دیگر چالش‌ها و جای پیشرفت بیشتری برایم نداشت.»

هرگز نباید بگویید اخراج شدم یا اینکه در شرایط بدی آنجا را ترک کردم. با این حرف ممکن است هر چیزی به ذهن فرد مصاحبه‌کننده خطور کند.

7. اینکه دقیقا سر وقت به محل کارم برسم چقدر مهم است؟

اینکه در مورد ساعت کاری‌تان به‌ویژه زمان ورود به محل کار و زمان خروج از آن از مصاحبه‌کننده سؤال کنید، کاملا به‌جاست و هیچ اشکالی ندارد، اما اینکه بپرسید «آیا باید دقیقا در یک زمان مشخص سر کارم حاضر باشم؟» اشتباه بزرگی است. اگر چنین سؤالی بپرسید، اعتماد فرد مصاحبه‌کننده نسبت به شما متزلزل خواهد شد. فقط زمانی می‌توانید در این مورد سؤال کنید که قرار باشد روی یک برنامه‌ی انعطاف‌پذیر کار کنید.

این پرسش که «آیا به‌طور معمول برای شخصی که به این سِمت منصوب می‌شود، ساعت‌های کاری انعطاف‌پذیر وجود دارد؟» نشان‌دهنده‌ی حرفه‌ای بودن شماست. در حالی‌که پرسیدن «آیا باید دقیقا سر ساعت مشخص به محل کارم برسم؟» کاملا بچگانه است.

سخن آخر

نفس‌های عمیق بکشید و آرامش‌تان را حفظ کنید. صدای انتقادگر درون‌تان را تا جایی که ممکن است دور نگه‌ دارید و روی مکالمه‌تان با مصاحبه‌کننده تمرکز کنید. به یاد داشته باشید هر آنچه باید در خلال مصاحبه اتفاق بیفتد، درست طبق برنامه اتفاق خواهد افتاد. اگر عاقلانه رفتار کنید، همه چیز درست پیش می‌رود و شغلی را که می‌خواهید به‌دست خواهید آورد!

خیلی دوست داشتم با مریم به این سفر معنوی بروم اما مشکل پدر و مادرم بودند به پدر و مادرم نگفتم که به سفر زیارتی فرهنگی می‌رویم بلکه گفتم به یک سفر سیاحتی که از طرف مدرسه است می‌رویم اما باز مخالفت کردند دو روز قهر کردم لب به غذا نزدم ضعف بدنی شدیدی پیدا کردم 28 اسفند ساعت 3 نیمه شب بود هیچ روشی برای راضی کردن پدر و مادرم به ذهنم نرسید با خودم گفتم خوب است دعای توسل بخوانم.

کتاب دعا را برداشتم و شروع کردم خواندن هرچه بیشتر در دعا غرق می‌شدم احساس می‌کردم حالم بهتر می‌شود نمی‌دانم در کدام قسمت از دعا بود که خوابم برد. در عالم رؤیا دیدم در بیابان برهوتی ایستاده‌ام دم غروب بود، مردی به طرفم آمد و به من گفت: «زهرا، بیا بیا». بعد ادامه داد: «می‌خواهم چیزی نشانت بدهم». با تعجب گفتم: «آقا ببخشید من زهرا نیستم اسمم ژاکلین است». ولی هرچه می‌گفتم گوشش بدهکار نبود مرتب مرا زهرا خطاب می‌کرد.

راه افتادم به دنبال آن مرد رفتم در نقطه‌ای از زمین چاله‌ای بود اشاره کرد به آنجا و گفت «داخل شو». گفتم این چاله کوچک است گفت دستت را بر زمین بگذار تا داخل شوی به خودم جرئت دادم و اینکار را کردم آن پایین جای عجیبی بود یک سالن خیلی بزرگ که از دیوارهای بلند  وسفیدش نور آبی رنگی پخش می‌شد. آن نور از عکس شهدا بود که بر دیوارها آویخته بود. انتهای آن عکس‌ها عکس رهبر انقلاب آقا سیدعلی خامنه‌ای قرار داشت به عکس‌ها که نگاه کردم می‌دیدم که انگار با من حرف می‌زنند ولی من چیزی نمی‌فهمیدم تا اینکه رسیدم به عکس آقا.

آقا شروع کرد با من حرف زدن خوب یادم است که ایشان گفتند: «شهدا یک سوزی داشتند که همین سوزشان آن‌ها را به مقام شهادت رساند مانند شهید جهان‌آرا، شهدی همت، شهید باکری، شهید علمدار و…» همین که آقا اسم شهید علمدار را آورد پرسیدم ایشان کیست؟ چون اسم بقیه را شنیده بودم ولی اسم علمدار به گوشم نخورده بود. آقا نگاهی به من انداختند و فرمودند «علمدار همانی است که پیش شما بود همانی که ضمانت شما را کرد تا بتوانی به جنوب بیایی».

به یک باره از خواب پرسیدم خیلی آشفته بودم نمی‌دانستم چکار کنم هنگام صبحانه به پدرم گفتم که فقط به این شرط صبحانه می‌خورم که بگذاری به جنوب بروم. او هم شرطی گذاشت و گفت به این شرط که بار اول و آخرت باشد. باورم نمی‌شد پدرم به همین راحتی قبول کرد. خیلی خوشحال شدم به مریم زنگ زدم و این مژده را به او دادم. اینگونه بود که به خاطر شهید علمدار رفتم برای ثبت‌نام موقع ثبت‌نام وقتی اسم مرا پرسید مکث کردم و گفتم زهرا من زهرا علمدار هستم. بالاخره اول فروردین 1378 بعد از نماز مغرب و عشاء با بسیجی‌ها و مریم عازم جنوب شدیم کسی نمی‌دانست که من مسیحی هستم به جز مریم. در راه به خوابم خیلی فکر کردم.

از بچه‌ها درباره شهید علمدار پرسیدم اما کسی چیزی نمی‌دانست وقتی به حرم امام خمینی رسیدیم در نوار فروشی آنجا متوجه نوارهای مداحی شهید علمدار شدم  کم مانده بود از خوشحالی بال در بیاورم. چند نوار مدحی خریدم در راه هرچه بیشتر نوارهای او را گوش می‌دادم بیشتر متوجه می‌شدم که آقا چه فرمودند. درطی چند روزی که چند روزی که جنوب بودیم اسلام چه دین شیرینی است و چقدر زیباست. وقتی بچه‌ها نماز جماعت می‌خوانند من کناری می‌نشستم زانوهایم را بغل می‌گرفتم و گریه می‌کردم گریه به حال خودم که بان آن‌ها زمین تا آسمان فرق داشتم.

شلمچه خیلی باصفا بود، حس غریبی داشتم احساس می‌کردم خاک آنجا با من حرف می‌زند با مریم دعا می‌خواندیم یک آن احساس کردم شهدا دور ما جمع شده‌اند و زیارت عاشورا می‌خوانند منقلب شدم و از هوش رفتم در بیمارستان خرمشهر به هوش آمدم. صبح روز بعد هنگام اذان مسئول کاروان خبر عجیبی داد تازه معنای خواب آن شبم را فهمیدم. آن خبر این بود که امروز دوباره به شلمچه می‌رویم چون قرار است امام خامنه‌ای به شلمچه بیایند. و نماز عید قربان را به امامت ایشان بخوانیم. از خوشحالی بال درآورده بودم به همه چیز در خوابم رسیده بودم.

بعد که از جنوب برگشتیم تمام شک‌هایم به یقین بدل گشت آن موقع بود که از مریم خواستم راه اسلام آوردن را به من یاد دهد. او هم خیلی خوشحال شد وقتی شهادتین را می‌گفتم. احساس می‌کردم مثل مریم و دوستانش من هم مسلمان شده‌ام.