- فرزند شما تازه از دانشگاه فارغ التحصیل شده و اگر پسر است ، کارت پایان خدمتش را گرفته است. او دنبال کار است و از بین چند جایی که گمان می کند می تواند برای مصاحبه استخدامی مراجعه کند ، گزینه های برتر که کنار می گذارد و از یک شرکت متوسط تقاضای استخدام می کند.

دو سال بعد ، جرأت ابراز عشق به کسی که دوستش دارد نمی کند و با فردی دیگری وصلت می کند.
در شرکت شان ، هرگز برای رسیدن به مناصب بهتر تلاش نمی کند و فکر می کند که همین جایی که هست ،از سرش هم زیادی است.

چند سال بعد ، وقتی عده ای از دوستانش تصمیم می گیرند یک پروژه اقتصادی مشترک را اجرا کنند تا وضع مالی شان بهتر شود ، او ریسک نمی کند و پس انداز بانکی اش را در آن پروژه به کار نمی بندد. فرزندتان بعدها با حسرت به وضعیت مالی دوستانی که روزگاری با هم سوار تاکسی می شدند، می نگرد.

فرزند شما ، اکنون به سنین میانسالی رسیده است و همانند همه سال های زندگی اش ، خود را فردی درجه 2 که از دیگران پایین تر است می پندارد و هزینه این "تصویر ذهنی از خود"ش را همچنان می پردازد و از قرائن و شواهد نیز چنین بر می آید که تا آخر عمر اتفاق خاصی در زندگی اش نخواهد افتاد.

راستی چرا فرزندتان این طوری شد؟ چه کسی مقصر است؟
اگر دنبال کسی هستید که تمام کاسه کوزه ها را بر سرش بشکنید و اگر از دانستن واقعیت ناراحت نمی شوید، متهم ردیف اول خود شما هستید. متهمان ردیف های دوم و سوم و چهارم و دهم می توانند خود فرزندتان ، دوستانش ، نظام آموزشی و ... باشند.

آلبوم دوران مدرسه فرزندتان را باز کنید و به سال ها قبل برگردید. آیا این جملات برای تان آشنا نیست: "نگاه کن ببین بچه های مردم چطور درس می خوانند ... همکلاسی ات علی یا نیلوفر همیشه شاگرد اول است ولی تو ... می بینی دختر خاله ات چقدر خوب غذا می خورد اما تو هنوز لاغر مانده ای ... ای کاش تو هم مثل پسر همسایه مان می توانستی در المپیاد دانش آموزی مقام اول را به دست بیاوری، نمی دانی مادرش چه پزی می داد ..." .

بله! شما از همان دوران کودکی ، فرزندتان را با این و آن مقایسه کردید و همیشه در قصه مقایسه هایتان به فرزندتان نقش بازنده را دادید ، او را در ذهن خودش فردی ضعیف و بی عرضه تصویر کردید و فرزندتان با تصویری که شما برایش ساختید ، زندگی کرد ، با آن تصویر خو گرفت ، بزرگ شد و همان تصویر ذهنی را در زندگی اش عینیت بخشید.

مقایسه کودکان و نوجوانان با همسالان و سرکوفت زدن مبتنی بر این مقایسه ها به حدی منهدم کننده شخصیت و آینده است که آن را می توان عملیات تروریستی والدین علیه فرزندان شان خواند، بی هیچ تعارفی!