تعزیت ( به صبر و فراموشی واداشتن) صاحبان مصیبت از مستحبات تاکید شده است و همچنین سبک کردن غم آنها به ذکر آنچه مناسبت با این حال داشته و تقلیل اندوه می نماید، مانند ذکر مصیبت دنیا و گرفتاری های آن به سرعت گذرا بودن آن، و این که همه انسانها فانی می شوند و اجل ها نزدیک است و مانند نقل روایاتی که در مورد اجری را که خداوند برای مصیبت دیده مهیا فرموده است به خصوص برای کسی که فرزند از دست داده است... و تعزیت (به صبر واداشتن) بعد از دفن و قبل از آن جایز است گرچه افضل آن است که بعد از دفن باشد و دارای اجر عظیم است به خصوص تعزیت به مادر فرزند از دست داده و فرزند صغیر پدر از دست داده و اگر کسی مصیبت دیده ای را به صبر وادارد، اجرش مانند اجر مصیبت دیده است، بدون آن که از اجر مصیبت دیده کم شود. صرف حضور برای تعزیت نزد صاحب مصیبت به طوری که صاحب عزا او را ببیند در تسلیت گفتن کفایت می کند، زیرا همین حضور خاطر او را تسلی داده و آتش غم او را تسکین می دهد. مساله: بعد از دفن مستحب است صاحبان عزا را سر سلامتی دهند؛ ولی اگر مدتی گذشته است که به واسطه سر سلامتی دادن مصیبت یادشان می آید، ترک آن بهتر است، و نیز مستحب است تا سه روز برای اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است.
