سفارش تبلیغ
صبا ویژن

راین جهانی از زیبایی - هزارمظهراستقامت
251-گربهای که جاسوس سیا بود

یکی از عجیب‌وغریب‌ترین عملیات‌های سازمان جاسوسی آمریکا یعنی سیا در دوره جنگ سرد و باز هم با محوریت یک حیوان به وقوع پیوست. در برلین دیواری بلند به عنوان نمادی سنگی و مستحکم شده از مناقشه شرق و غرب بالا رفت و در گوشه‌ای دیگر از کره زمین یعنی در لانگلی واقع در ایالت ویرجینیای آمریکا، متخصصین و مهندسین طرحی عجیب را آماده می‌کردند، طرحی موسوم به «پیشی آکوستیک».

به گزارش ایسنا، «تاریخ ایرانی» نوشت: «از زمانی که انسان‌ها به جان هم افتادند، حیوانات نیز دچار رنج و زجر فراوان شدند، زیرا حیوانات در جنگ‌ها غالبا در خط مقدم جبهه حضور دارند؛ از فیل‌ها و اسب‌ها گرفته تا کبوترهای نامه‌بر و سگ‌های مین‌یاب و دلفین‌های تربیت‌شده.

اما یکی از عجیب‌وغریب‌ترین عملیات‌های سازمان جاسوسی آمریکا یعنی سیا در دوره جنگ سرد و باز هم با محوریت یک حیوان به وقوع پیوست. دو متفق سابق یعنی ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در سال 1961 مدت‌ها بود که به دشمن یکدیگر بدل شده بودند. حتی در فضای لایتناهی نیز رقابتی شدید و تب‌آلود میان این دو شکل گرفته بود؛ رقابتی که البته با توجه به قراین ظاهرا شوروی در آن زمان برنده آن محسوب می‌شد. در برلین دیواری بلند به عنوان نمادی سنگی و مستحکم شده از مناقشه شرق و غرب بالا رفت و در گوشه‌ای دیگر از کره زمین یعنی در لانگلی واقع در ایالت ویرجینیای آمریکا، متخصصین و مهندسین طرحی عجیب را آماده می‌کردند، طرحی موسوم به «پیشی آکوستیک».

فکر اولیه این طرح بسیار ساده بود: گربه‌ها موجوداتی کوچک، پرجنب‌وجوش و ذاتا کنجکاو هستند و البته شک و سوءظن کسی را هم برنمی‌انگیزند. حتی در کاخ کرملین هم کسی از آنها مجوز تردد نمی‌خواهد. به همین دلیل می‌توان گربه‌ها را به دستگاه‌های شنود مجهز کرد و تحت آموزش قرار داد. در این صورت می‌توان از گربه‌ها به عنوان ابزاری ایده‌آل برای استراق سمع و شنود علیه دشمن استفاده کرد.

با این حال طرح فوق دو نقطه ضعف بزرگ داشت. اول: چگونه می‌توان دستگاه و تجهیزات شنود را در بدن گربه تعبیه کرد؟ دوم: چگونه می‌توان او را دقیقا به سوی هدف مورد نظر برای شنود فرستاد؟

با همه این مشکلات و تردیدها اما کارشناسان و متخصصان بخش علوم و فن‌آوری سازمان سیا تلاش داشتند که دچار شک و تردید و دلسردی نشوند و به کار خود ادامه دهند. ظاهرا استفاده از یک قلاده ساده‌ترین و بی‌دردترین گزینه به نظر می‌رسید. در این حالت این امکان وجود داشت که میکروفن، فرستنده، باتری و آنتن را در داخل قلاده جای داد بدون آنکه از بیرون کسی متوجه آن شود. البته چنین راه‌حلی آن‌ هم در روزگار ما یعنی در عصر دوربین‌های بسیار کوچک و دستگاه‌های شنودی که اصلا به چشم نمی‌آید، بسیار عجیب و شاید خنده‌دار باشد. افزون بر آن ممکن بود که دشمن قلاده گربه را باز کرده و آن تکنیک محرمانه را کشف کند.

بدین ترتیب بود که سازمان سیا راهی به شدت وحشتناک‌تر را برای رسیدن به هدف انتخاب کرد. ساخت و تهیه دستگاه‌های لازم برای این طرح به کارشناسان و مهندسین بیرون از سازمان سیا سفارش داده شد اما طرح به‌ گونه‌ای بود که هیچ‌ یک از نیروهای بیرون از سازمان نمی‌توانست حدس بزند که این قطعات ریز و کوچک به چه کار می‌آید. این دستگاه‌ها از همان آغاز کار بر روی گربه‌ها امتحان شد. «ویکتور مارچتتی» یکی از ماموران سابق سیا در سال 1986 طی مصاحبه‌ای روش کار را این‌گونه تشریح کرد: «سینه گربه را شکافتند و باتری‌ها را در آن جای دادند و از بالا به پایین سیم‌کشی کردند. از دم گربه به عنوان آنتن استفاده شد و خلاصه یک هیولا ساختند.»

آن گربه خاکستری و سفید خانگی بیچاره و بخت‌برگشته مجبور بود که جراحی‌ها بیشتری را تحمل کند. فرستنده‌ای تقریبا دو سانتیمتری را در زیر جمجمه حیوان جای دادند و یک میکروفن نیز در یکی از مجاری گوش کار گذاشتند. در این طرح دوم باتری‌ها در حفره قفسه سینه جای گرفته و از یک سیم بلند و چند لایه که در امتداد ستون فقرات تا دم کشیده شده بود به عنوان آنتن استفاده شد.

دلیل نصب میکروفن در مجرای گوش نیز این بود که در آن زمان هنوز میکروفون‌هایی با قابلیت فیلتر کردن صداهای مزاحم محیط وجود نداشت اما مجرای گوش از این نظر محل مناسبی برای نصب میکروفن به شمار می‌رفت. با این حال یک مشکل بزرگ باقی مانده بود: چگونه می‌توان حیوان را وادار به این کرد که در جهت صدای مورد نظر تمرکز کرده و جذب گفت‌وگوهای انسان‌ها شود.

اگر چه این گربه از روز اول به عنوان یک گربه سایبرتک تربیت‌شده و انواع و اقسام دستگاه‌های شنود را با خود حمل می‌کرد اما به هر حال رفتار یک گربه را داشت و واکنش‌های طبیعی یک گربه را نشان می‌داد. هر جایی دلش می‌خواست می‌رفت و به راحتی گم می‌شد و به هنگام گرسنگی فقط از معده‌اش تبعیت می‌کرد.

بیش از هر مساله دیگر همین احساس گرسنگی و رفتارهای جنسی گربه فاکتورهای مزاحم این عملیات محسوب می‌شد. ویکتور مارچتتی در یکی از برنامه‌های شبکه مستند بی‌بی‌سی در سال 1995 پرده از بسیاری از جنبه‌های خشن و بی‌رحمانه این طرح برداشت: «برای آن که متوجه احساس گرسنگی و هیجانات جنسی حیوان بشوند، سیم‌هایی تا مغز او کشیدند و به عبارتی بدنش را از درون سیم‌پیچی کردند.»

نصب میکروفن‌ها و باتری‌ها و سیم‌کشی‌های مختلف با تمریناتی کسالت‌آور و آزمون‌هایی بی‌شمار همراه بود و صد البته هزینه مادی بالایی را نیز در بر داشت. در آن زمان برای طرح گربه جاسوس نزدیک به 15 میلیون دلار آمریکا هزینه شد و اینک گربه جاسوس آماده اعزام به ماموریت بود.

گربه جاسوس همراه با یکی از مربیانش و به وسیله استیشن کوچکی که ظاهرا یک خودروی معمولی اما در واقع ماشینی مجهز به فرستنده‌ها و گیرنده‌های پیشرفته بود، به محل مورد نظر در نزدیکی سفارت شوروی اعزام شد. قرار بود این گربه به دو مامور سفارت که روی نیمکت پارک ساعت ناهار خود را می‌گذراندند نزدیک شده و صحبت‌های آنان را شنود کند. در دقایق اولیه همه چیز طبق نقشه پیش می‌رفت. پیشی جاسوس خود را تمیز کرد و سپس در جهت نقطه مورد نظر راه افتاد و از خیابان گذشت. اما ناگهان ترافیک سنگین واشنگتن و سروصدای حاصل از آن موجب وحشت حیوان شد. برای مدتی که به نظر طولانی می‌رسید مکث کرد و سپس در طول خیابان دوید اما چند لحظه بعد با یک تاکسی در حال حرکت برخورد کرده و جان داد.

مأمورانی که در آن سوی خیابان ایستاده بودند به شدت وحشت کردند. مارچتتی بعدها تعریف کرد: «گربه مرده بود و آن مامورها هم در آن استیشن زانوی غم بغل کرده بودند.» افراد سیا البته با عجله جنازه گربه را از محل دور کردند تا مبادا دستگاه‌های نصب شده در بدن بی‌جان آن حیوان به دست ماموران شوروی بیافتد.

از سوی دیگر سال‌ها بعد یعنی در سال 2013 بود که «رابرت والاک» رئیس سابق بخش علوم و فن‌آوری سیا نسخه‌ای به مراتب مهربانانه‌تر از داستان فوق را تعریف کرد. به ادعای والاک پروژه پیشی جاسوس خیلی زود و پیش از آن که آن گربه به ماموریت اعزام شود پایان گرفته بود زیرا آنها نتوانسته بودند گربه مورد نظر را آموزش دهند. به گفته والاک از همین روز تمام دستگاه‌های نصب شده از بدن آن گربه خارج شد و حیوان زنده ماند.

آن چه اهمیت دارد این که هر اتفاقی که افتاده باشد به هر حال پروژه «گربه آکوستیک» شکست خورد. در سال 1967 این پروژه گران‌قیمت رسما کنار گذاشته شد. در همان سال سازمان سیا پاداش چشمگیری به عوامل این پروژه داد و آنها را در بخش‌های مختلف سازمان به کار گماشت. از سال 2001 بسیاری از عکس‌ها و طرح‌های مربوط به این پروژه از طریق وبسایت سازمان سیا در اختیار عموم قرار گرفت.

در گزارش مربوط به این پروژه آمده است: «این آزمایش نشان داد که تربیت و رام کردن گربه‌ها امری ممکن است. این پروژه توانایی بالای علمی متولیان آن را ثابت کرد.» البته نگارنده گزارش در ادامه آورده است: «در عین حال باید توجه داشت که ما به دلایل امنیتی و زیست‌محیطی نمی‌توانیم برای عملیات‌های برون‌مرزی از این روش‌ها استفاده کنیم و این روش‌ها برای اهداف ما غیر قابل اجراست.»

آزمایش پیشی جاسوس به این ترتیب به پایان راه خود رسید. شاید به دلیل خروجی فاجعه‌بار این پروژه باشد که سازمان سیا از ارائه جزئیات آن خودداری می‌کند. به هر حال هرگز گزارشی مبنی بر این که سرویس‌های جاسوسی رقیب نیز از گربه‌ها برای جاسوسی استفاده کرده باشند منتشر نشده است. از قرار معلوم آن پیشی ملوس که هرگز به آموزش‌های در نظر گرفته شده تن نداد، نگران سرنوشت همنوعان خود بوده است! و به این صورت از آن زمان گزارشی مبنی بر استفاده از حیوانات برای مقاصد جنگی وجود ندارد.»


[ جمعه 97/4/22 ] [ 12:38 عصر ] [ غلامرضابالایی راینی ]
نظرات ( ) |
250- جشن عروسی امام خمینی چگونه شکل گرفت؟

آن زمان چاپ کارت عروسی مرسوم نبود و الا باید به جای عبارت «به صرف شیرینی و شام» می نوشتند: «به صرف افطار و شیرینی».

 

جشن عروسی امام خمینی چگونه شکل گرفت؟

از خواندن خطبه عقد تا شب یا روز تولد حضرت امام حسن مجتبی (ع)، تعدادی از اقوام نزدیک برای افطار در خانه آقای ثقفی می ماندند تا به قول معروف هفت شبانه روز جشن عروسی بگیرند و البته شب آخر که جشن اصلی بود تعداد آنها از حدود شصت تا هفتاد نفر تجاوز نمی کرد که برخی از آنها خدمتکاران بودند.

از خانواده داماد دو برادر، حاج مسیب خدمتکار آقای هندی، آن افسر ارتشی که برای خواستگاری همراه شده بود. از دوستان مشترک: آقای شاه آبادی و همسرش، آیت الله سید رضا تقوی و همسرش، سید احمد و خانواده اش، سید صادق و خانواده اش و بقیه همگی از خانواده عروس.

البته اگر آیت الله کاشانی و خانواده هم دعوت بودندکه بعید است دعوت نشده باشند، جزء همسایگان خانواده عروس تلقی می شدند.

آن زمان چاپ کارت عروسی مرسوم نبود و الا باید به جای عبارت «به صرف شیرینی و شام» می نوشتند: «به صرف افطار و شیرینی». چرا تعداد مهمانان کم بود؟آیا چون مخارج شام شب عروسی با داماد است؟ نه! چون هزینه افطار و شام را هم خازن الملوک عهده دار شده بود. علت آن را کسی نپرسیده است و فقط با حدس و گمان می توان عللی برای آن یافت. شاید یک علت اینکه بسیاری از اقوام مادر و مادربزرگ که تا چندی پیش از این، وصلت را به سخره می گرفتند، روی آمدن به مجلس عروسی را نداشتند و نیز عده ای دیگر همچنان بر مخالفت هم پای می فشردند و نیز شاید چون از خانواده داماد افراد زیادی نیامده بودند، خانواده عروس ملاحظه کرده و فقط افراد خیلی نزدیک را دعوت کردند. علت دیگر می تواند سردی هوا باشد که نمی شد مهمانان را در حیاط جای داد و اتاق ها هم برای چیدن سفره افطار گنجایش زیادی نداشت.

خازن الملوک دایه اش محیا خانم و دختر دایه اش عذرا خانم را با یکی دو نفر دیگر فرستاده بود تا در خانه ای که آسید احمد یافته بود هم جهیزیه را بچینند و هم بساط پذیرایی را برای آمدن عروس و داماد و همراهان آماده کنند. آن شب ها طولانی بود و در قسمت زنانه شاید هم بزن و بکوب انجام شد اما در قسمت مردانه مردها فقط با هم گپ می زدند. شاید هم یک مداح مولودی خوانده باشد و رضا چهارساله شعر «ما سمیعیم و بصیریم و هشیم را».

آخر شب به جز روحانیون مجلس، مدعوین برای بردن عروس به طرف خانه داماد به راه افتادند. از منزل آقای ثقفی تا منزل داماد راه زیادی نبود با این حال چند سواری هم کرایه کرده بودند تا بعضی مهمانان در آن بنشینند. می توان تصور کرد که خازن الملوک مادر عروس با اشک شوق دخترش را بدرقه کرده ولی هنوز زود بود که مادربزرگ هم اشک شوق بریزد. عروس را از زیر قران رد کردند و به خدا سپردند. آقای ثقفی برای دست به دست دادن داماد و عروس همراه مدعوین شد.

حتما سر کوچه میرزا محمود وزیر چراغ زنبوری و منقل اسفند گذاشته بودند. اما خانم از این ریزه کاری ها چیزی بیان نکرده است. وقتی آقای ثقفی دستان داماد و عروس را در دست هم گذاشت، برای اولین بار دختر، داماد را از روبرو دید و داماد نیز عروس را. اما نه خانم و نه آقا نگفتند که در این اولین دیدار چه احساسی داشتند.

خانم دکتر طباطبایی از قول خانم در توصیف اولین خانه پس از ازدواج چنین نقل کرده است: «آن خانه سه اتاق داشت که دو تا را به اندرونی اختصاص دادیم و جهیزیه من در آنجا چیده شد و اتاق سوم بیرونی و برای رفت و آمدهای مردانه در نظر گرفته شد. اسباب و اثاثیه بیرونی هم از خانه پدرم تامین شد که هنگام نقل مکان به قم بازگرداندیم.».[1]

 
  1. برشی از کتاب یک قرن زندگی پرماجرا (سال شمار زندگی بانو خدیجه ثقفی، همسر امام خمینی بر اساس خاطرات و خیال) اثر سید علی قادری.

[ یکشنبه 97/4/17 ] [ 12:32 عصر ] [ غلامرضابالایی راینی ]
نظرات ( ) |
249-خاطرات رهبر انقلاب از آیتالله صدوقی

من از مرحوم آیت‌الله صدوقی خاطرات زیادی دارم. با ایشان دوستی ما سابقه دارد. البته دوستی بیست ساله، سی ساله نیست اما چند سال بود که با ایشان آشنا بودم بیشترین آشنایی و صمیمیت و دوستی نزدیک ما با ایشان از سال 1357 شد، یا 56 یا اواخر 56 بود یا اوائل 57 بود. ما در تبعید بودیم در ایرانشهر بلوچستان.


یک روز مغرب بود، من رفتم منزل برادرمان آقای حاج محمد جواد حجتی کرمانی که ایشان هم آن‌جا تبعید بودند و ما هر دو با هم بودیم، غروب رفتیم منزل ایشان که نماز بخوانیم، من دیدم که آقای صدوقی با چند نفر از علمای محترم یزد از جمله آقای راشد یزدی - که در این جریانات تشییع ایشان سخنان بسیار جالبی ایراد کرده بودند، من از تلویزیون و رادیو شنیدم - ایستادند به نماز، ما هم نماز را با آنها خواندیم.

بعد از نماز جویا شدیم، معلوم شد بله، ایشان با وجود سن زیاد و وضعیت اختناق‌آمیزی که آن وقت داشت، راه افتادند از یزد که همه‌ی تبعیدیها را دیدن کنند. از جمله ایرانشهر آمده بودند و شما میدانید راه ایرانشهر راه دشواری بود و زندگی در ایرانشهر هم برای کسی مثل ایشان ولو یک شب، دو شب مشکل بود. ایشان آمدند آن‌جا یک شبی، دو شبی ماندند و بعد رفتند چابهار آن‌جا هم یکی، دو تا تبعیدی بودند از آنها هم دیدن کردند، مجددا برگشتند ایرانشهر و باز ماندند، یک روز، دو روزی، ایرانشهر بودند. از آن‌جا دوستی ما با ایشان صمیمانه شد.

بعد که رفتند یزد، مرتب با من تبادل پیام میکردند، نامه مینوشتند، یزدیهایی که میآمدند آن جا، به خصوص بعد از آنی که آقای راشد - برادرمان که الان ذکر خیرشان را کردم - ایشان بعد از چندی خود آقای راشد به ایرانشهر تبعید شد؛ یعنی بعد از همان سفری که ایشان دیدن ما آمده بودند، فکر میکنم بعد از مثلا بیست روزش سر قضایای یزد که در فروردین اتفاق افتاد و آن‌جا کشتار شد و اینها، سخنران آن جلسه‌ی مهم یزد که منجر به حوادث بزرگی شد، آقای راشد یزدی بود؛ آقای حاج محمد کاظم راشد یزدی.

 لذا ایشان را گرفتند تبعید کردند یزد. بعد از تبعید ایشان از یزد، یزدیها زیاد رفت و آمد میکردند در ایرانشهر که ما بودیم و مرتب از طرف آقای صدوقی پیام و نامه، پیام شفاهی بود و من هم پاسخ میدادم. من آقای صدوقی را یک شخصیتی یافتم که در بین روحانیون انصافا کم‌نظیر بود. اولا مرد فاضل درس‌خوانده زحمت کشیده‌ای بود، ملا بود، مرد با تقوا و دین و واقعا دین‌داری بود. مرد بسیار شجاعی بود، حالا شجاعت ایشان را شما توی این جبهه‌ها دیدید دیگر. ایشان توی جبهه‌ها همه جا رفت و بیمی از این‌که حالا چه خواهد شد نکرد. در جبهه‌های غرب ایشان بود، از سال گذشته، آن وقتی که من خودم توی جبهه‌ها بودم، آقای صدوقی را دیدم که راه افتاده بود گیلانغرب، سر پل ذهاب، نمیدانم بیجار، مریوان، پاوه، مرتب تو این جبهه‌ها ایشان میگشت.

بعد هم جبهه‌های جنوب و در قرارگاه کربلا و دیگر این را همه دیگر دیدند و معلوم است. غیر از این من شجاعت ایشان را از دوران اختناق به یاد دارم. ایشان در آن دوران تهدید شده بودند که به قتل خواهند رسید به وسیله‌ی چماق به دست‌های دستگاه، به خاطر این‌که ایشان اداره‌کننده و رهبر همه‌ی حرکت‌ها در یزد بود؛ یعنی یک رهبری دقیق و واقعی میکرد. درعین‌حال ایشان ساعت ده شب که میشد راه میافتادند - که خبرش را به ما در ایرانشهر میدادند - هر شب ساعت ده ایشان یک مقداری قدم میزدند توی خیابان، خیابانهای خلوت و بیتردد یزد، ساعت ده شب با این‌که تهدید هم شده بودند که کشته میشوند، ایشان از این تهدید نمیهراسیدند.

شجاعت ایشان این بود. انسان فعال پرکاری بود. تمام عمر آقای صدوقی به فعالیت و تلاش گذشت. اگر شما بدانید که ایشان چقدر تلاش آبادی و عمران و رسیدگی به زلزله و رسیدگی به سیل و رسیدگی به جنگ‌زده و اینها داشته، واقعا حیرت‌آور است. در ایرانشهر که ما بودیم - باز برگشتیم به خاطرات آن دوران -  ایرانشهر سیل آمد، و ما که آن‌جا تبعید بودیم، یک گروه امداد درست کردیم. بیشترین و اولین و سریع‌ترین کمک از سوی آقای صدوقی بود که تا آخر هم ادامه داد. یعنی اگر ما مثلا میخواستیم آن دوره‌ی امداد را که مثلا حدود 40 روز، 50 روز طول کشید، اگر میخواستیم شش ماه هم امداد برسانیم به مردم آن جا، آقای صدوقی مرتب به ما کمک میکرد، پول و وسائل برای ما میفرستاد.

یک فرد عجیبی بود در فعالیت و در کارهای خیر. ایشان میدانید در این سفر کربلا، این قرارگاه کربلا ایشان بیمار بود؛ یعنی از بیمارستان تازه خارج شده بودند، چشمشان را هم عمل کرده بودند، بیماری قلب هم داشتند، ده، بیست روز بیمارستان زیر نظر دکتر بودند. وقتی آمدند بیرون، به من گفتند من میخواهم بروم جبهه، من ازشان خواهش کردم که جبهه نروند. گفتم شما بروید یک قدری استراحت بکنید. بعد که دیدم اصرار دارند بروند، گفتم پس جنوب نروید، جنوب گرم است. ماه اردیبهشت جنوب گرم است. گفتم بروید غرب، غرب آن‌جا هوایش بهتر است. ایشان گفت حالا ببینیم. بعد نگو که فرماندهان نظامی به ایشان مثلا درخواست کرده بودند که بیایید، ایشان هم بدون این‌که اهمیتی به گرمی هوا بدهد، چشم عمل کرده‌ی ناراحت، رفته بودند، یک فرد عجیبی بود.

 نکته‌ی باز دقیق و مهمی که در زندگی ایشان دیدم، در یزد آقای صدوقی یک امام‌جمعه فقط نبود. به معنای واقعی کلمه ایشان نماینده‌ی امام بود یعنی برای مردم یزد رهبر و امام بود . دقیقا رهبری میکرد مردم را. من سال 57 بعد از آنی که از تبعید آمدیم، من از طریق یزد آمدم که یک سری به آقای صدوقی بزنم و از آن‌جا بیایم به طرف مشهد، یزد که رسیدم، اصلا اوضاع یزد را یک جور دیگر دیدم.

دیدم این‌جا یک کشور دیگری است. کشوری است که حاکم و فرمانروایش آقای صدوقی است و تمام امور مردم را اداره میکند ایشان. البته آن‌جا شهربانی و استانداری و فرمانداری و طاغوتی بود ها! همه بودند هنوز، اما وجود آنها در جنب وجود آقای صدوقی یک وجود بیمعنیای بود اصلا. آنها کاری نداشتند. شهر به دست آقای صدوقی میگشت، و آن‌جا من دیدم رهبری یعنی این. مفهوم رهبری را در عمل من مجسم دیدم. دیدم تمام امور مردم به ایشان ارجاع میشود و ایشان در هر مسأله‌ای یک نظر و رأی قاطعی که مردم را روشن کند ابراز میکند.

هیچ چیزی به تردید و نمیدانم و سکوت و اینها برگزار نمیشود. یک خصوصیت رهبری در ایشان بود. به‌هرحال شخصیت عزیزی بود، مرد باصفایی بود، مرد شیرین و خوش محضری بود. مجلس ایشان، مجلس بسیار شیرین و لذت‌بخشی بود که انسان سیر نمیشد. مرد بسیار خوش‌حافظه و پر معلوماتی بود که اطلاعات زیادی در ذهنش داشت. به‌هرحال شخصیت عزیزی بود.

خدا لعنت کند ایادی امریکایی منافقین را که این شخصیت عزیز را از مردم ایران گرفتند. البته همان‌طور هم که بارها گفتیم، ما از این ضایعه‌ها احساس خسارت نمیکنیم. ضایعه است دیگر، در این‌که ضایعه است هیچ شکی نیست. واقعا مصداق کامل این حدیث رسول‌الله صلیالله‌علیه‌وآله که فرمود: «اذا مات العالم ثلم فی الاسلام ثلمة لاسیدها شیء» وقتی که عالمی،اندیشمندی از دنیا میرود، یک شکافی، رخنه‌ای در اسلام بوجود می‌آید که هیچ‌چیز آن را پر نمیکند. در واقع ایشان از دست رفتنش یک ضایعه بود، یک رخنه بود در دین اما با توجه به آنچه که خود آن بزرگوار با این شهادت، با این کشته شدن به دست آورد و با آنچه که ملت اسلام و انقلاب و روند انقلاب بدست آورد، از این ضایعه احساس خسارت نمیکند. رحمت خدا بر ایشان.

[ دوشنبه 97/4/11 ] [ 10:58 عصر ] [ غلامرضابالایی راینی ]
نظرات ( ) |
248- راز شگفت انگیز پیاده شدن شیخ عباس قمی از اتوبوس

گاهی اصرار شدیدی به انجام کاری داریم غافل از این‌که صدمه‌ای شدید و شاید جبران ناپذیری بر ما وارد می‌کند و گاهی چنان از عاقبت و نتیجه‌ی کاری واهمه داریم که تصور انجام آن برایمان مشکل است...

 
شیخ عباس قمی
امام خمینی(ره) در خاطره‌ای از سفر خود با مرحوم حاج شیخ عباس قمی چنین بیان می‌کند: بیابان سوزان و بی‌انتها در چشم‌هایمان رنگ می‌باخت و به کبودى می‌گرایید و از دور هم، چیزى دیده نمی‌شد. ناگاه ماشین ما که از مشهد عازم تهران بود از حرکت، ایستاد. راننده که مردى بلند و سیاه‌چرده بود باعجله پایین آمد و بعد از آنکه ماشین را براندازى کرد خیلى زود عصبانى و ناراحت به داخل ماشین برگشت و گفت: بله پنچر شد و آنگاه به صندلى ما که در وسط‌های ماشین بود، آمد. به من چون سید بودم حرفى نزد؛ ولى رو کرد به حاج شیخ عباس قمى و گفت: اگر می‌دانستم تو را اصلاً سوار نمی‌کردم، نحسى قدم تو بود که ماشین ما را در وسط بیابان خشک و برهوت معطل گذاشت. یا الله برو پایین و دیگر هم حق ندارى سوار این ماشین بشوى .
مرحوم شیخ عباس بدون اینکه کوچک‌ترین اعتراضى کند و حرفى بزند، بلند شد و وسایلش را برداشت و از ماشین پیاده شد. من هم بلند شدم که با او پیاده شوم اما او مانع شد؛ ولى من با اصرار پیاده شدم که او را تنها نگذارم اما او قبول نمی‌کرد که با او باشم، هر چه من پافشارى می‌کردم، او نهى می‌کرد، دست آخر گفت فلانى راضى نیستم تو اینجا بمانى. وقتى این حرف را از او شنیدم، دیدم که اگر بمانم بیشتر او را ناراحت می‌کنم تا خوشحال کرده باشم، برخلاف میلم از او خداحافظى کرده و سوار ماشین شدم.
بعد از مدتى که او را دیدم جریان آن روز را از او پرسیدم، گفت: وقتى شما رفتید خیلى براى ماشین معطل شدم، براى هر ماشینى دست بلند می‌کردم نگه نمی‌داشت تا اینکه یک کامیونى نگه داشت .وقتى سوار شدم، قدرى که با هم صحبت کردیم متوجه شدم که او ارمنى است و مسیرش همدان است؛ از قضا من هم می‌خواستم به همدان بروم، چون مدت‌ها بود که دنبال یک سرى مطالب می‌گشتم و در جایی نیافته بودم؛ فقط می‌دانستم که در کتابخانه مرحوم آخوند همدانى  در همدان می‌توانم آن‌ها را به دست آورم. راننده آدم خوب و اهل حالى بود، من هم از فرصت استفاده کردم و احادیثى که از حفظ داشتم درباره احکام نورانى اسلام، حقانیت دین مبین اسلام، مذهب تشیع و ... برایش گفتم. وقتى او را مشتاق و علاقه‌مند دیدم، بیشتر برایش خواندم. سعى می‌کردم مطالب و احادیثى بگویم که ضمیر و وجدان زنده و بیدار او را بیشتر زنده و شاداب کنم تا این‌که به نزدیکی‌های همدان رسیدیم، نگاهم که به صورت راننده افتاد دیدم قطرات اشک از چشمانش سرازیر است و گریه می‌کند، حال او را که دیدم دیگر حرفى نزدم، سکوتى عمیق مدتى بر ما حکم‌فرما شد، هنوز چند لحظه‌ای نگذشته بود که او آن سکوت سنگین را شکست و با همان چشم اشک‌آلود گفت: این‌طور که تو می‌گویی و من از حرف‌هایت برداشت کردم، اسلام دین حق و جاودانى است و من تا به ‌حال در اشتباه بودم. شاهد باش من همین الآن پیش تو مسلمان می‌شوم و به خانه که رفتم تمام خانواده و فامیل‌هایی که از من حرف‌شنوی دارند مسلمان می‌کنم . بعد هم به کمک من گفت: اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله و اشهد ان علیا ولى الله .1
1.با اقتباس و ویراست از کتاب عاقبت بخیران عالم

[ پنج شنبه 97/4/7 ] [ 11:14 عصر ] [ غلامرضابالایی راینی ]
نظرات ( ) |
247- یازده راهکار نهج البلاغه برای کنترل بحران اقتصادی

در این برخورد شدید با مفسدان اقتصادی، باید کاملا بدون تبعیض و تفاوت بوده باشد و وابستگی های قومی و جناحی آنان اصلا مورد لحاظ قرار نگیرد، امام(ع) در این راستا با کسی تعارف ندارد و باقاطعیت می گوید اگر حسن وحسین هم (معاذالله) آلوده به چنین فسادی شوند با آنان هم اینچنین خواهم بود.

یازده راهکار نهج البلاغه برای کنترل بحران اقتصادی

نهج البلاغه بعد از قرآن، مهمترین کتاب الگو و هدایت بخش برای انسانی است که انگیزه سعادت فردی و یا اجتماعی و سیاسی داشته باشد.

در شرائطی قرار گرفته ایم که با شیطنت های دشمن خارجی و چه بسا ادامه حس رقابت در نیروهای خودی و نیز مماشات برخی از مسئولین، در برابر یک بحران اقتصادی قرار گرفته ایم که البته، دخالت جنگ روانی را نیز دراین باب منکر نیستیم.

در این موضوع حساسِ اقتصادی که دامنه اش امور اجتماعی وسیاسی را درگیر می کند، نهج البلاغه راهکارهای بسیار عالی را مطرح کرده، که بخشی ناظر به وظیفه مسئولان و بخشی دیگر ناظر به عموم مردم و خصوصا نیروهای رقیب داخلی می باشد. با تمسک به راهکارهای نهج البلاغه؛ قطعا جامعه اسلامی، به نقطه پیروزی صددرصدی خواهد رسید.

1) برای اینکه شهروندان شرائط موجود جامعه و نقشه های دشمن را درک کرده و میدان را رها نکنند، لازم است حاکمان و دولتمران بی تعارف حقایق جامعه را مطرح کنند و با مردم رو در رو سخن بگویند. امام علی(ع)این را به مالک اشتر ، اینگونه دستور فرمودند: خود را از مردم پنهان مدار "فَلا تَطُولَنَّ احْتِجابَکَ عَنْ رَعِیَّتِکَ".(نامه53)

و نیز طی بخشنامه ای به دیگر کارگزاران دستور فرمود: چیزی را از مردمان تان مخفی نکنید مگر اسرار نظامی؛ "اَلا وَ اِنَّ لَکُمْ عِنْدی اَنْ لا اَحْتَجِزَ دُونَکُم سِرّاً اِلاّ فِی حَرْبٍ"(نامه50)

مادر این بخش که رسانه و ارتباط با مردم است، متاسفانه موفق نبوده ایم!

2) توجه جدی دولت به قشر آسیب پذیر جامعه مانندخانواده های ضعیف و یا غیر شاغل و یا بی سرپرست و حتی به تعبیر امام علی(ع)؛ بیوه زنان ، امام در نامه اش به زیادبن ابیه این نمونه هارا تصریح نمود: "أنت متمرّغ فی النّعیم تمنعه الضّعیف و الأرملة" (نامه 21)

3) جلوگیری از به وجود آمدنِ روحیه ی مخالفت و معاندت در بخشِ اقلیتی جامعه، زیرا تحقیر روانی آنان، مظلوم نمائی شان را در پی خواهد داشت و می تواند در مواقع بحرانهای اقتصادی، خطر آفرین شود.

لذا امام(ع) دستور به مدارا با این اقشار جامعه را، می دهد؛"لان یدنوا لشرکهم ولاان یقصوا" (نامه 19)

4) توجه به رای و نظر مردم و احترام به رای و برگزیده اکثریت جامعه، راه دیگر فائق آمدن بر مشکلات جامعه است .

حضرت(ع) با قاطعیت می فرماید : چه آنان که رای دادند و چه آنانکه ندادند، حق تعدی ندارند ..."لم یکن للشاهد ان یختار و لاللغائب ان یرد" (نامه 6).

و این تعدی را امام(ع) در تاختن بر دولتِ حاکم، معرفی نموده و لذا مانند طلحه و زبیر را به؛ "وجیف و عنیف" یعنی ؛ تاختن و فشار آوردن، معرفی کرد.

و امام(ع) نتیجه این تاخت وتاز وفشارِ به دولت را ، حمله به ستون خیمه نظام معرفی می کند؛ "قامت الفتنه علی القطب" (نامه 1)

5) حاکمیت و دولت نباید نسبت به تحرکات مخالفان خود در استانهای غیر مرکزی، مماشات و یا بی خیال باشد؛

دستورامام(ع) به هماهنگی همه مسئولین با دولت مرکزی است و در غیر آن، دستور به برکناری افراد ناهماهنگ می فرماید ؛ "فَاحْمِلْ...عَلَى اَلْفَصْلِ وَ خُذْهُ بِالْأَمْرِ اَلْجَزْمِ ثُمَّ خَیِّرْهُ بَیْنَ حَرْبٍ مُجْلِیَةٍ أَوْ سِلْمٍ مُخْزِیَةٍ..(نامه 8)

6) باید در داخل دولت، بین نیروها و تیم های دولتی، هماهنگی کامل برقرار بوده و جملگی  تحت شرح وظائف مشخص به مسئولیت خود پای بند و جدی باشند.

از دیدگاه امام(ع) کسانی که اهل پیکار و میدان داری، نیستند؛ بهتراست درخانه بنشیند!

"فانهد بمن اطاعو الی من عصاک و استغن...فان المتکاره مغیبه خیر من مشهده " (نامه 4)

7)توجه ویژه به برخی استانهای استراژیک و یا مراکزی که زمینه فتنه انگیزی از سوی دشمن، در آنها بیشتر دیده می شود .

امام(ع) در این مورد، دستور به احسان و رفع نگرانی های مردمان آن شهرها را، دارند ؛ "فحادث اهلها بالاحسان الیهم" ..(نامه 18).

8)نظارت قوی بر بازار ؛

امام (ع) هم خود مسئولین را رصد می کند و هم مستقیم وارد بازار شده و از نزدیک کسبه و اجناس و نرخ را نظارت می فرماید.

از سویی صریحاً به یکی از مسئولین نوشت؛ حساب وکتابت را فوری ارسال کن " فَارْفَعْ اِلَیَّ حِسابَکَ"(نامه40).

و از سوی دیگر خود وارد می شود؛ از امام باقر(ع) منقول است: امام علی(ع) هر صبح در بازار کوفه می گشت و اگر کم فروشی یا متقلبی را می دید با تازیانه ای که در دست داشت، تنبیه می نمود.

روزی اصبغ بن نباته به حضرت عرض کرد: شما در خانه بنشینید و من این کار را انجام می دهم، حضرت فرمود: «ای اصبغ برای من خیرخواهی نکردی» .

جالب اینجاست که گاهاً برخی را در بازارهای تخصصی مانند بازار قصابان، بازار خرمافروشان، بازار ماهی فروشان و بازار شترفروشان و صرافی ها و بزازی ها و ... برای نظارت می فرستد.(انساب الاشراف)

مثلا ابن عباس را به عنوان قاضی و ناظر در بصره گسیل داشت و علی بن اصمع را بر «بارجاه» گماشت.(تحف العقول)

و نسبت به قیمت اجناس هم؛ به مالک اشتر دستور نظارت مستقیم بر قیمتهای بازار می دهد.(نامه53)

9) در مواجهه با فرصت طلبان و  مفسدان اقتصادی؛ نهج البلاغه سخن ها دارد که خلاصه آن در این سه بخش است:

اول؛ تهدید جدی نسبت به خائنان بیت المال، و خود امام بیشترین و شدیدترین تهدیدات را نسبت به اینان دارد؛

إِنِّی أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِی أَنَّکَ خُنْتَ مِنْ فَیْ ءِ الْمُسْلِمِینَ شَیْئاً صَغِیراً أَوْ کَبِیراً لَأَشُدَّنَّ عَلَیْکَ شَدَّةً تَدَعُکَ قَلِیلَ الْوَفْرِ ثَقِیلَ اَلظَّهْر..(نامه 20)

دوم؛ برخورد جدی با مفسدان اقتصادی در حدی که بالاتر از برخوردهایی است که با دشمن خونی در میدان جنگ می شود، چراکه سوداگران و فتنه انگیزان میدانهای اقتصادی با رفتار غیر انسانی شان منجر به نابودی کشور می شوند؛ "فان خطت بکم الامور المردیه و سفه الاراء الجایره .... لاوقعن بکم وقعه لایکون یوم الجمل" (نامه 29)

سوم؛ در این برخورد شدید با مفسدان اقتصادی، باید کاملا بدون تبعیض و تفاوت بوده باشد و وابستگی های قومی و جناحی آنان اصلا مورد لحاظ قرار نگیرد، امام(ع) در این راستا با کسی تعارف ندارد و باقاطعیت می گوید اگر حسن وحسین هم (معاذالله) آلوده به چنین فسادی شوند با آنان هم اینچنین خواهم بود؛ "ارْدُدْ إِلَى هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ أَمْوَالَهُمْ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ ثُمَّ أَمْکَنَنِی اللَّهُ مِنْکَ لَأُعْذِرَنَّ إِلَى اللَّهِ فِیکَ وَ لَأَضْرِبَنَّکَ بِسَیْفِی الَّذِی مَا ضَرَبْتُ بِهِ أَحَداً إِلَّا دَخَلَ النَّارَ وَ وَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ فَعَلَا مِثْلَ الَّذِی فَعَلْتَ مَا کَانَتْ لَهُمَا عِنْدِی هَوَادَةٌ..." (نامه 41)

خود ایشان وقتی شنید یک مسئول تیم اقتصادیش به نام علی بن هَرَمه رشوه گرفته، به قاضی اهواز رفاعه نوشت او را دربند کن و در روز جمعه شلاق بزن .(معالم قریه)

واقعا ما در این بخش چقدر ما مشکل داریم ؟!

10) جابجایی مسئولیت ها ومسئولین ؛

امام (ع) وقتی ابن ابی سلمه را از حاکمیت بحرین با قاطعیت برداشت،  نوشت که مدیریت شما مورد قبول است اما دوست دارم کنارم در سفر به شام باشی؛ "زَعْتُ یَدَکَ بِلاَ ذَمٍّ لَکَ وَ لاَ تَثْرِیبٍ عَلَیْکَ فَلَقَدْ أَحْسَنْتَ اَلْوِلاَیَةَ وَ أَدَّیْتَ اَلْأَمَانَةَ فَأَقْبِلْ غَیْرَ ظَنِینٍ وَ لاَ مَلُومٍ وَ لاَ مُتَّهَمٍ وَ لاَ مَأْثُومٍ فَلَقَدْ أَرَدْتُ اَلْمَسِیرَ إِلَى ظَلَمَةِأَهْلِ اَلشَّامِ وَ أَحْبَبْتُ أَنْ تَشْهَدَ مَعِی".(نامه 42)

و گاهی به خاطر ضعفهای مدیرانش دست به تغییر می زد؛ مانند محمدبن ابی بکر که او از مصر برداشت چون توانایی اداره آن مجموعه بزرگ را نداشت و البته خوشایند محمد هم این تغییر مدیریت نبود؛ بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِی مَوْجِدَتُکَ مِنْ تَسْرِیحِ  أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِی مَوْجِدَتُکَ مِنْ تَسْرِیحِ الْأَشْتَرِ إِلَى عَمَلِکَ...وَ لَوْ نَزَعْتُ مَا تَحْتَ یَدِکَ مِنْ سُلْطَانِکَ- لَوَلَّیْتُکَ مَا هُوَ أَیْسَرُ...(نامه 34)

11) باید برنامه های اقتصادی دور از تنگ نظری و فردگرائی باشد، امام(ع) هرگونه استبداد رای و خردفردی را در امور عمومی مردم، تخطئه نموده.در نامه به اشعث بن قیس، استاندار آذربایجان نوشت:

مسئولیت؛ امانتی است بر گردن تو که باید پاسخگو باشی. وحق نداری به ملّت استبداد ورزی و خودسرانه تصمیم بگیری یا بی در دست داشتن سندی اطمینان بخش، به کار مهم و خطیری دست بری. "لَیْسَ لَکَ اَنْ تَفْتاتَ فی رَعِیَّةٍ وَلاتُخاطِرَ اِلاّ بِوَثیقَةٍ"(نامه5


[ پنج شنبه 97/4/7 ] [ 10:18 عصر ] [ غلامرضابالایی راینی ]
نظرات ( ) |
درباره وبلاگ

غلامرضابالایی راینی
موضوعات وب
امکانات وب
بازدید امروز: 35
بازدید دیروز: 105
کل بازدیدها: 274418